ΕΡΩΤΙΚΟ

                                                                                                                      

Ένα απάνεμο μέρος για καφέ

κι εσένα απέναντι να έχω

όμορφη η ζωή σαν εφέ

κι εγώ πάντα σε λατρεύω

Ένα δείλι του φθινοπώρου

σ ένα τόπο παραλιακό

ποιήματα γράφω για σένα

που άλλαξα την ζωή μου για να σε βρω

Ξενύχτησα απόψε ενώ κοιμάσαι

το φεγγάρι πέρασε το μισό

φοβήθηκα μην δεν το δεις σαν να σαι

η μόνη που δεν είδε την πανσέληνο

Λένε πως είναι μπλε φεγγάρι

κάθε δυόμισι χρόνια το θαρρείς

φαντάσου πόσους Αύγουστους ακόμα

θα συναντήσεις στο διάβα της ζωής

Κι αν είμαστε μαζί θα σε λατρεύω

εσένα που μόλις βραδιάζει γυρεύω

δεν έχω μυστικά και πάθη

υπάρχω στην ζωή για την δική σου αγάπη

Τ αστέρια δεν μετρώ είναι πολλά                                          

το φώς της θάλασσας καθρεπτίζει

τα μάτια σου τα μοναδικά

και τα μελιά σου χείλη

Κι αν απόψε είναι σπάνιο αυτό που ζω

είναι επειδή το δημιούργησες εσύ

γιατί μούσες και να δω

θα σε ζηλεύουν στην μορφή

Περπάτησα στου έρωτά σου τα μονοπάτια

σ αγαπώ και κλαίω που δεν μπορώ

να σ έχω στην χλιδή και στα παλάτια

λέω όμως ότι σ αγαπώ σ αγαπώ

Φεγγάρια και χειμώνες θα περνάνε

και η θάλασσα θα έχει τρικυμία

στο βουητό του ανέμου θα πονάμε

εμείς μαζί στην ησυχία. 


Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"

   

ΣΕ ΓΥΡΕΥΩ

 

                                                                                                                   

      Σε γυρεύω στον αγέρα της άνοιξης φυσάς

      σαν γιασεμί σαν τριαντάφυλλο σαν κρίνο

      δεν ξέρω που αν στα μάτια με κοιτάς

      είναι που δεν αντέχω και τα κλείνω

   

       Σε γυρεύω στου ήλιου το βασίλεμα

       στο σμήνος των γλάρων που πετάνε

       στο χρυσαφί  του βουνού το ονείρεμα

       στη άδεια σου καρέκλα να μιλάμε

       Σε γυρεύω στις λιακάδες του χειμώνα

       στις βραδιές του ονείρου σαν φεγγάρι

       αστράφτεις στον ήλιο σαν ανεμώνα

       και στις σχόλες έχεις άλλη χάρη       

      Σε γυρεύω στον αγέρα της άνοιξης φυσάς

      σαν γιασεμί σαν τριαντάφυλλο σαν κρίνο

      δεν ξέρω που αν στα μάτια με κοιτάς

      είναι που δεν αντέχω και τα κλείνω    

       

       Σε γυρεύω στα πλοία που περνάνε                                         

       στο λυκόφως της ημέρας που τελειώνει

       δεν υπάρχεις, όμως όλα σε σένα πάνε

       κι η αγωνία μου κάθε μέρα μεγαλώνει

        Σε γυρεύω στης  μοναξιάς το σκοτάδι

        στο φως των κεριών  στο δωμάτιο 

        είσαι εδώ και πουθενά αυτό το βράδυ

        και το όνειρο που βλέπω ολονύχτιο

                     

       Σε γυρεύω σαν τώρα στο μπαλκόνι

       να έχεις έρθει αντίκρυ μου να είσαι

       εκείνη η ματιά σου με σκοτώνει

       κι αν είσαι εδώ, αυτό το βράδυ ζήσε. 

  
       Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"         

       

Η ΑΝΟΙΞΗ

                                                                                                                                                Την άνοιξη την φτιάχνεις

      εκεί που αγαπάς

      στα άγονα πετροτόπια

      και στα ψηλά βουνά

      Στο χώμα το βρεγμένο

      στις ρίζες του βουνού

      σ' αμπέλια χρυσαφένια

      στην άκρη του γιαλού

      Στο φως του δειλινού

      στις βραδινές μπουνάτσες

      στα πέλαγα του ωκεανού

      και στις λαϊκές τις πιάτσες

   

      Την άνοιξη την ψάχνεις

      κι αν κάποτε την βρεις

      μην την αφήσεις να φύγει

      και τότε θα χαθείς

      Η άνοιξη δεν έρχεται

      αν σου λείπει στην ψυχή

      κι αν λες ότι την ζεις

      τότε μην σ' ανησυχεί.

      Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή Ερώτων και Ψυχής

      

ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

    

Με όνειρα και ψευδαισθήσεις ξεκίνησα

χώματα και πατρίδα άφησα

έγραψα τίτλο του τέλους κι έφυγα

αφήνοντας τα πολλά  για τα λίγα

Έγραψα με το δάκρυ μου την ελπίδα

για τόπους μακρινούς νέα πατρίδα

έψαξα  να βρω στο διάβα της ζωής

νέο τόπο για ζήσω  το όνειρο της ψυχής

Σε τόπο φιλόξενο  να απαλύνω

της προσφυγιάς το δράμα να ξεπλύνω

να ξεχάσω το κύμα το παγωμένο

να σβήσει το βλέμμα το θλιμμένο

  

Και βρέθηκα σε τόπο ξένο

έτσι ήταν το πεπρωμένο

δίχως αφορμή χωρίς ψωμί

εδώ δεν δίνει η μάνα στο παιδί

Τώρα δεν έχω που να πάω

λαοί μια χάρη  σας ζητάω

όχι άλλα συρματοπλέγματα

δεν θα αντέξω άλλα ψέματα

Δώστε αγάπη κι όχι μίσος

έτσι πρέπει να αγαπάμε, ίσως ,

τον πολιτισμό που πρέπει διδάξτε

μόνο η Ελλάδα έχει προσέξτε !