Σε γυρεύω στον αγέρα της άνοιξης φυσάς
σαν γιασεμί σαν τριαντάφυλλο σαν κρίνο
δεν ξέρω που αν στα μάτια με κοιτάς
είναι που δεν αντέχω και τα κλείνω
Σε γυρεύω στου ήλιου το βασίλεμα
στο σμήνος των γλάρων που πετάνε
στο χρυσαφί του βουνού το ονείρεμα
στη άδεια σου καρέκλα να μιλάμε
Σε
γυρεύω στις λιακάδες του χειμώνα
στις βραδιές του ονείρου σαν φεγγάρι
αστράφτεις στον ήλιο σαν ανεμώνα
και στις σχόλες έχεις άλλη χάρη
Σε γυρεύω στον αγέρα της άνοιξης φυσάς
σαν γιασεμί σαν τριαντάφυλλο σαν κρίνο
δεν ξέρω που αν στα μάτια με κοιτάς
είναι που δεν αντέχω και τα κλείνω
Σε γυρεύω στα πλοία που περνάνε
στο λυκόφως της ημέρας που τελειώνει
δεν υπάρχεις, όμως όλα σε σένα πάνε
κι η αγωνία μου κάθε μέρα μεγαλώνει
Σε γυρεύω στης μοναξιάς το σκοτάδι
στο φως των κεριών στο δωμάτιο
είσαι εδώ και πουθενά αυτό το βράδυ
και το όνειρο που βλέπω ολονύχτιο
Σε γυρεύω σαν τώρα στο μπαλκόνι
να έχεις έρθει αντίκρυ μου να είσαι
εκείνη η ματιά σου με σκοτώνει
κι αν είσαι εδώ, αυτό το βράδυ
ζήσε.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
