ΑΝΑΣΕΣ ΚΟΦΤΕΣ

        Ανάσες κοφτές, γεμάτες συγκίνηση

        χωρίς οξυγόνο χωρίς αφήγηση,

        ένα ταξίδι ποιος ξέρει

        άραγε η ώρα τι θα φέρει ,      

        άγνωστη η επιστροφή

        ένας αποχαιρετισμός, 

        πολλές οι ανάσες

        χωρίς οξυγόνο,

        χωρίς ουσία

        κάθε λεπτό.

 

        Ανάσες αέναες, σαν ανάμνηση,

        χωρίς ταυτότητα χωρίς λύπηση,

        για όσα ταξίδια δεν έγιναν,

        άγνωστος ο προορισμός,

        σε μια πόλη

        ένα σπίτι παλιό,

        μία σκάλα σκοτεινή

        σε ένα σοκάκι,

        για να κουρνιάζουν

        τα όνειρα.

 

        Ανάσες ατέλειωτες σε έναν αγώνα

        πάλη άνιση με την ζωή στον αιώνα,

        η μάχη επιβίωσης κρατεί

        και η σκέψη κρατήρας

        έτοιμη να εκραγεί,

        λάβρα να γενεί

        η ανάσα πνίγεται

        τίποτα δεν γίνεται

        στο παρόν,

        δεν υπάρχει.

 

        Ανάσες πνιχτές από την μοίρα,

        δυσοσμία του αδίκου καυστήρα,

        που στοίχειωσε μέσα μας,

        ποιος ξέρει πότε ,

        και αν ο χρόνος

       δεν  μας  κουρσέψει,

        σε μια στιγμή

        σε ένα όνειρο ,

        με μια ανάσα

        ζωτική,

        ίδωμεν.

        Xρήστος Νταούλας (Ανέκδοτη συλλογή)