Κι αν
απ' την πληγή μου τρέχει αίμα
μου έδωσες
πισώπλατα την μαχαιριά
τρύπησες
με την κόψη του την καρδιά,
κι όμως δεν μαχαιρώνεται η ψυχή
αυτή που
μου ξυπνάει τις μνήμες,
του
αδίκου της προσμονής τις λίμνες
που θα
πλημμυρίσουν τον τόπο.
Να
μαχαιρώσεις το κορμί μπορείς,
κι αν
ακόμα πάψει να ανασαίνει,
προσπάθησε
να κομματιάσεις την ψυχή
με το
μαχαίρι δεν πεθαίνει,
γίνεται
αγέρας σαν αιθέρια μορφή
κι
έρχεται στο όνειρο και σε πονεί
φωτιά
και λάβρα να 'ναι η αρχή.
Δεν
μαχαιρώνεται εύκολα η ψυχή
γίνεται
σαν ατσάλι, σαν μαχαίρι
και
χαρακώνει όποιον την μισεί
αιώνες
τώρα δεν πεθαίνει
Γίνεται
ελπίδα, άστρο την αυγή
σαν βραδιάζει
αυτή θεριεύει
σαν
ξωτικό την νύχτα βασιλεύει.
Σαν
νυχτώνει η ψυχή, το άδικο
το
ψάχνει, να πάρει εκδίκηση ζητά
σ' αυτούς
που έδωσαν μαχαιριές με αίμα
τρέχει
και τιμωρεί σαν γίνεται ένα
με τον
φονιά και τον σαλεύει
αλώνει
το μυαλό σβήνει την λογική
αργοσβήνει
το σώμα, εκδίκηση ψυχρή.
Έτσι
είναι η ψυχή αδάμαστη σαν άτι,
την μια
παλεύει τα θεριά, την άλλη
γίνεται
φονιάς σκοτώνει τους αδίκους,
παίρνει
τον νου από τους ανθρώπους
γίνεται νόμος και δικάζει τους αλόγους,
αυτούς
που το άδικο το έπραξαν,
όμως δεν
ήξεραν ότι ψυχή δεν σκότωσαν.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
