Στην ζωή μην δειλιάσεις να
ξεκινήσεις
θα έρθει η στιγμή τον κόσμο ν' αντικρίσεις
να δεις την ομορφιά του κόσμου
και την αβάσταχτη σκληρότητά του
ανθρώπου
έρχεται η στιγμή που ο έρωτας θα
φανεί
μες στα μονοπάτια του θα σε
σεργιανεί
θα λυτρώσει το κορμί σου από τα
πάθη
και θα σε συνεπάρει με μια μεγάλη
αγάπη
θα 'ρθει ο καιρός που η αγριότητα
θα μπήξει τα νύχια στο κορμί χωρίς
ταυτότητα
κι όταν το καταλάβεις ένα παγερό βράδυ
ψάξε να βρεις δρόμο να ξεφύγεις σαν
ζαρκάδι
Στιγμή μην λυγίσεις, άνθρωπε δυνατέ
εσύ που δάμασες θάλασσες και στεριές
εαυτέ
βρες την δύναμη να κόψεις τις μύτες
των νυχιών
χτύπα την σκληρότητα με το θάρρος
των μυρμηγκιών
Κι αν σου κόψουν τα φτερά εδώ να
είσαι
στην πρώτη του αγώνα την γραμμή να
μην πτοείσαι
κι αν χύθηκε αίμα απ' τις πληγές
ίσως έτσι να επουλωθούν οι βαθιές ουλές.
Δεν μπορείς να πετάξεις όπως πριν,
δεν ανασαίνεις
μπορεί μια νύχτα να νόμισες πως
πεθαίνεις
να έπαψες να ονειρεύεσαι τα βράδια
κι έχεις στον νου τον πόλεμο μες στα
σκοτάδια
Θα έρθει η βαρβαρότητα να σε ξεκάνει
θα σε χτυπήσει με τα βέλη της να σε
πεθάνει
εκεί πρέπει να σηκωθείς να
πολεμήσεις
κι αν σου τα πάρουν όλα, μην δακρύσεις .
Τον Ήλιο τον αντίκρισες εδώ όταν
γεννήθηκες
την θάλασσα την αλμυρή εδώ την
γεύτηκες.
Εδώ η πατρίδα σου γέννησε το φώς της
γνώσης
τους Αρχαίους προγόνους δεν θα
προδώσεις.
Μην γυρίσεις πίσω το κεφάλι στην
μάχη όταν πας
γιατί δεν θα σε ακολουθούν οι
"φίλοι" που αγαπάς
κοίταξε μόνος στην πορεία σου να
βαδίσεις
ο δρόμος του πολέμου για γενναίους, με
συγκινήσεις.
Κι όταν απ' τον πόλεμο αλώβητος
περάσεις
την μάνα που σε γέννησε σαν ήρωας να
αγκαλιάσεις
την ψάχνεις στην καρέκλα που πάντα σε περίμενε
δεν είναι πια εκεί, έφυγε, και δεν
σε πρόλαβε.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
