ΑΝΑΣΕΣ ΚΟΦΤΕΣ

        Ανάσες κοφτές, γεμάτες συγκίνηση

        χωρίς οξυγόνο χωρίς αφήγηση,

        ένα ταξίδι ποιος ξέρει

        άραγε η ώρα τι θα φέρει ,      

        άγνωστη η επιστροφή

        ένας αποχαιρετισμός, 

        πολλές οι ανάσες

        χωρίς οξυγόνο,

        χωρίς ουσία

        κάθε λεπτό.

 

        Ανάσες αέναες, σαν ανάμνηση,

        χωρίς ταυτότητα χωρίς λύπηση,

        για όσα ταξίδια δεν έγιναν,

        άγνωστος ο προορισμός,

        σε μια πόλη

        ένα σπίτι παλιό,

        μία σκάλα σκοτεινή

        σε ένα σοκάκι,

        για να κουρνιάζουν

        τα όνειρα.

 

        Ανάσες ατέλειωτες σε έναν αγώνα

        πάλη άνιση με την ζωή στον αιώνα,

        η μάχη επιβίωσης κρατεί

        και η σκέψη κρατήρας

        έτοιμη να εκραγεί,

        λάβρα να γενεί

        η ανάσα πνίγεται

        τίποτα δεν γίνεται

        στο παρόν,

        δεν υπάρχει.

 

        Ανάσες πνιχτές από την μοίρα,

        δυσοσμία του αδίκου καυστήρα,

        που στοίχειωσε μέσα μας,

        ποιος ξέρει πότε ,

        και αν ο χρόνος

       δεν  μας  κουρσέψει,

        σε μια στιγμή

        σε ένα όνειρο ,

        με μια ανάσα

        ζωτική,

        ίδωμεν.

        Xρήστος Νταούλας (Ανέκδοτη συλλογή)

 

            

ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ    

  Εικόνες και χαλάσματα

  απ' της ζωής τα δράματα

  κι ένας παλιός φεγγίτης

  ανέκφραστος αποσπερίτης

  Μια σκάλα ξύλινη στριφτή

  σπασμένα τα σκαλιά σ' αυτή

  μια κουρτίνα χαλασμένη

  σαν κουρέλι φαγωμένη  

  Ένα γραμμόφωνο στη σκόνη

  το τραγούδι δεν τελειώνει

  έμεινε μισό χωρίς να παίζει

  στην παλιά  πόρτα να χαζεύει

  Μια σκάλα με σάπια σανίδια

  τίποτα από παλιά δεν είναι ίδια

   κι ένα πονεμένο τραγούδι

   που κλαίει σαν ξερό λουλούδι

   Ζωή, χαλάσματα , φεγγάρι

   ο χρόνος ανίκητος θα πάρει

   μαζί και αναμνήσεις παλιές

   που σβήνουν σαν νερομπογιές

   Κι ένα βράδυ ο αγέρας φυσά

   τα χαλάσματα με λύσσα σκορπά

   οι αναμνήσεις όμως μένουν

   και με το νου σε ταξιδεύουν  

   Ζωή, χαλάσματα , φεγγάρι

   ο χρόνος ανίκητος θα πάρει

   μαζί και αναμνήσεις παλιές

   που σβήνουν σαν νερομπογιές  

Νταούλας Χρήστος, από ανώνυμη ποιητική συλλογή μου!!

ΠΡΩΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

"Πρωινός καφές με θέα την θάλασσα"

Πήρα την πένα κι άρχισα να γράφω....κάθομαι και πίνω τον καφέ μου αγναντεύοντας την θάλασσα ώρα 7 το πρωί.....προσπαθώ να μην ανοίγω το κινητό, άλλωστε αυτό το πρωινό ο ήλιος δεν καίει πια τόσο ... βλέπω την θάλασσα σε ένα σιγανό τραγούδι, βλέπω κάτι ξεχασμένες ψαρόβαρκες να βγαίνουν στο λιμάνι, χρώματα ανατολής ακόμα στο Αιγαίο, πρωινό κύμα στην θάλασσα ,το καλοκαίρι φεύγει, μένουν οι φωτογραφίες μας...μένουν οι αναμνήσεις μας...μένει η ανασύνταξη δυνάμεων για τον χειμώνα που αργεί ακόμα αλλά δεν θα μας ξεχάσει...έρχεται εκείνη την στιγμή ο σερβιτόρος....."έναν ελληνικό  διπλό  καφέ και ένα νερό εμφιαλωμένο" του λέω θέλω....καλοσυνάτος  πάντα στο ίδιο μέρος τον συναντώ κάθε πρωί, πρόσχαρος πάντα να εξυπηρετήσει τους πελάτες της καφετέριας....νιώθω να αδειάζουν οι σκέψεις μου, όλες αυτές οι μέρες των διακοπών περνάνε τόσο γρήγορα, χθες συνειδητοποίησα ότι ξέχασα αν έχουμε  Τρίτη ή Τετάρτη...καλό αυτό σκέφτηκα, άρχισα να χάνομαι στις σκέψεις μου....οι γλάροι κάθονται για λίγο στην ακτή περπατώντας στην άμμο απολαμβάνοντας το παιχνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα ,ίσως έρχονται τα μελτέμια του Αυγούστου...είναι κι εκείνες οι στιγμές που θέλεις μόνο δίπλα τον άνθρωπό  σου, δεν θες κανέναν άλλον, θέλεις να εκφράσεις λόγια και συναισθήματα που η δουλειά δεν σε άφησε να πεις...αυτά που τα σκεφτόσουν και νόμιζες ότι τα έλεγες ή εννοούνταν, πρέπει όλοι μας να ξέρουμε ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, οι σχέσεις δοκιμάζονται και ταλανίζονται μέσα στην αγριότητα της καθημερινότητας...ας δείχνουμε αυτό που αισθανόμαστε....ας αφήσουμε τα καλοκαιρινά βράδια στις παραλίες να μας παρασύρουν κάτω από τις αστροφεγγιές ...να νιώσουμε όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε. Εκείνη την στιγμή λέω μέσα μου...θέλω λίγες μέρες διακοπές ακόμα...αλλά πόσο άπληστοι είμαστε πολλές φορές που γευόμαστε κι αυτές τις μέρες που μπορούμε να πάμε για διακοπές, ας μην ξεχνάμε ότι άλλοι δεν μπόρεσαν να πάνε καθόλου..έκανα μια ευχή να μπορέσουμε και του χρόνου να πάμε και κάποια στιγμή ακούω τη γνώριμη φωνή του σερβιτόρου: "Κύριε θα σηκωθείτε να στρώσουμε για το εστιατόριο?" είχε πάει η ώρα 12,30 το μεσημέρι και εγώ δεν κατάλαβα πως πέρασε....γέμισα όμως αρκετές σελίδες με σκέψεις και όμορφες εικόνες αποτυπωμένες στο χαρτί, πλήρωσα τον σερβιτόρο και έφυγα!!!

ΔΑΚΡΥΒΡΕΧΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Δακρύβρεχτο φεγγάρι μου

 ποτίζεις την μοναξιά μου,

 σιγοψιθυρίζεις με λέξεις

 στην καρδιά μου ενέσεις,

 κάτι από σένα να βρω

 ασημένιο ξωτικό,

 ερωτική μου μπαλάντα

 πεταλούδα της άνοιξης

 ουρανέ της νύχτας μου,

 κεντημένε με ασήμι

 σαν ένα παραμύθι

 όνειρα και στιγμές

 να σβήνεις τα λάθη της ψυχής

 να δίνεις άφεση στους θυμούς,

 με τις στάλες σου της βροχής

 να καις τους καημούς,

 δακρύβρεχτο φεγγάρι μου

 δώσε μου την αύρα σου να νιώσω

 να ξεχνώ να μεγαλώσω.

Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής" 

ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

                                                                             

Ένιωσα την σκιά μου να με εγκαταλείπει

ένιωσα τον ήλιο να μου διώχνει τη λύπη

κόλλησαν οι λέξεις μου στα χείλη

ματωμένα λόγια άλλα δεν έχουν μείνει

πίκρες και χαρές πέσανε σ' ένα ποτήρι

το σύννεφο της λησμονιάς σκέπασε την σκέψη

έδιωξα τους πειρατές της ψυχής μου

εκείνους τους λιποτάκτες της ευθύνης

που όταν έπρεπε να είναι εδώ μαζί μου

έγιναν  ένα με την απουσία της γαλήνης

γύρισα κι είδα αγγέλους να χορεύουν

να είναι γύρω μου να με προσέχουν

Είδα την κομματιασμένη μου καρδιά

να έχει  σταματήσει να πονά

γύρισα και είπα κοίτα μπροστά

πόσο εύκολο είναι να το λες σε άλλους

είναι δύσκολο όμως για έρωτες μεγάλους,

άλλο να συμβουλεύεις κι άλλο να το ζεις

άλλο να είσαι μόνος κι άλλο να μοιράζεσαι,

να νυχτώνει και δράκους να φαντάζεσαι

εκείνους που σε τρομάζουν σαν σκιές,

να έρχονται δίπλα σου να σου ζητάνε την ζωή

αυτή που άφησες να μην σ' ακολουθεί

ακόμα και στα όνειρα να έχει σβηστεί

Κι ύστερα όταν ξημέρωσε είδα τον ήλιο

 να τραγουδήσω στην ζωή που έχασα

που έζησα, αλλά δεν κατάλαβα τι πέρασα,

που κοίταξα τα πουλιά να πετούν

τον γαλάζιο ουρανό να  κεντούν

είδα μετά την άνοιξη, να ζεσταίνει η γη

να ανθίζουν οι ανεμώνες της ψυχής

να γεμίζει το λυκαυγές της ζωής

τώρα έχω κάτι να δω για να ζήσω

ίσως και να έρθει η στιγμή να ξαναγαπήσω.

 Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"

ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

                  

                  Με βρήκε το απόβραδο στο καπηλειό

             πάλι στο κρασί θα πνίξω τον καημό

             κι είναι το βράδυ αυτό σαν όλα τ' άλλα

             πάλι θα γράψω τα λόγια τα μεγάλα

             Ταβερνιάρη κέρνα το μαγαζί κρασί

             αφού αυτή που έχασα δεν θα φανεί

             μήπως μουδιάσει ο νους απ το ποτό

             μην καταλάβουν για 'κείνη τι τραβώ    

                                 

             Το ποτήρι μου είναι άδειο και τρύπιο

            κι αν εδώ κάθομαι και είμαι ερείπιο

             από το βάρος που έχω στην καρδιά

             να σ' αντικρύσω έστω για στερνή φορά  

            Νύχτα θα βάλω πλώρη για να σε βρω

            για να σου πω ότι χωρίς εσένα δεν ζω

            δεν ήρθα  στην ζωή σου  για να φύγω

            είμαι εδώ και θα 'μαι πάντα, δεν λυγίζω

            Θα είμαι κοντά σου στις δύσκολες νύχτες

            όπως οι φάροι των λιμανιών ξενύχτες

            θα σε προσέχω σαν πολύτιμο μου φυλαχτό

           για μένα  είσαι ότι έχω πιο ακριβό.

            Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ

             

Φωτογραφία: AP/ Bryan Cummings  
          

             Κι αν προχωράς στην ζωή σου
             μην ξεχάσεις την αφετηρία 
             εδώ που έφτασες είναι ψηλά
             και αν πέσεις πάλι χαμηλά 
             πρόσεξε τους μυτερούς βράχους
             και τα αγκάθια που πατείς
             δεν είναι εύκολο να ακροβατείς
             άνθρωπε φιλόδοξε μην ζητείς
             απ' την ζωή απίστευτα να δεις
             νιώσε τις στιγμές της ζωής
             σαν πρώτη φορά να τις γευθείς
             δες τα χρόνια που έρχονται
             κάτι από αυτά να σώσεις
             ότι εξαίσιο και κάρμα υπάρχει
             μέσα στης ζωής την στάχτη
             που φεύγει από τα χέρια σου
             λιγοστεύουν τα καλοκαίρια σου
             η ψυχή σου να χει το γαλάζιο
             το φως του ήλιου η καρδιά  σου
             η σκέψη σου πανσέληνος της γνώσης 
             και την ιστορία σου να σώσεις . 

            Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"