ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

                  

                  Με βρήκε το απόβραδο στο καπηλειό

             πάλι στο κρασί θα πνίξω τον καημό

             κι είναι το βράδυ αυτό σαν όλα τ' άλλα

             πάλι θα γράψω τα λόγια τα μεγάλα

             Ταβερνιάρη κέρνα το μαγαζί κρασί

             αφού αυτή που έχασα δεν θα φανεί

             μήπως μουδιάσει ο νους απ το ποτό

             μην καταλάβουν για 'κείνη τι τραβώ    

                                 

             Το ποτήρι μου είναι άδειο και τρύπιο

            κι αν εδώ κάθομαι και είμαι ερείπιο

             από το βάρος που έχω στην καρδιά

             να σ' αντικρύσω έστω για στερνή φορά  

            Νύχτα θα βάλω πλώρη για να σε βρω

            για να σου πω ότι χωρίς εσένα δεν ζω

            δεν ήρθα  στην ζωή σου  για να φύγω

            είμαι εδώ και θα 'μαι πάντα, δεν λυγίζω

            Θα είμαι κοντά σου στις δύσκολες νύχτες

            όπως οι φάροι των λιμανιών ξενύχτες

            θα σε προσέχω σαν πολύτιμο μου φυλαχτό

           για μένα  είσαι ότι έχω πιο ακριβό.

            Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"