ΕΡΩΤΙΚΟ

                                                                                                                      

Ένα απάνεμο μέρος για καφέ

κι εσένα απέναντι να έχω

όμορφη η ζωή σαν εφέ

κι εγώ πάντα σε λατρεύω

Ένα δείλι του φθινοπώρου

σ ένα τόπο παραλιακό

ποιήματα γράφω για σένα

που άλλαξα την ζωή μου για να σε βρω

Ξενύχτησα απόψε ενώ κοιμάσαι

το φεγγάρι πέρασε το μισό

φοβήθηκα μην δεν το δεις σαν να σαι

η μόνη που δεν είδε την πανσέληνο

Λένε πως είναι μπλε φεγγάρι

κάθε δυόμισι χρόνια το θαρρείς

φαντάσου πόσους Αύγουστους ακόμα

θα συναντήσεις στο διάβα της ζωής

Κι αν είμαστε μαζί θα σε λατρεύω

εσένα που μόλις βραδιάζει γυρεύω

δεν έχω μυστικά και πάθη

υπάρχω στην ζωή για την δική σου αγάπη

Τ αστέρια δεν μετρώ είναι πολλά                                          

το φώς της θάλασσας καθρεπτίζει

τα μάτια σου τα μοναδικά

και τα μελιά σου χείλη

Κι αν απόψε είναι σπάνιο αυτό που ζω

είναι επειδή το δημιούργησες εσύ

γιατί μούσες και να δω

θα σε ζηλεύουν στην μορφή

Περπάτησα στου έρωτά σου τα μονοπάτια

σ αγαπώ και κλαίω που δεν μπορώ

να σ έχω στην χλιδή και στα παλάτια

λέω όμως ότι σ αγαπώ σ αγαπώ

Φεγγάρια και χειμώνες θα περνάνε

και η θάλασσα θα έχει τρικυμία

στο βουητό του ανέμου θα πονάμε

εμείς μαζί στην ησυχία. 


Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"