Ένιωσα την
σκιά μου να με εγκαταλείπει
ένιωσα τον
ήλιο να μου διώχνει τη λύπη
κόλλησαν οι
λέξεις μου στα χείλη
ματωμένα
λόγια άλλα δεν έχουν μείνει
πίκρες και
χαρές πέσανε σ' ένα ποτήρι
το σύννεφο
της λησμονιάς σκέπασε την σκέψη
έδιωξα τους
πειρατές της ψυχής μου
εκείνους
τους λιποτάκτες της ευθύνης
που όταν
έπρεπε να είναι εδώ μαζί μου
έγιναν ένα με την απουσία της γαλήνης
γύρισα κι
είδα αγγέλους να χορεύουν
να είναι
γύρω μου να με προσέχουν
Είδα την
κομματιασμένη μου καρδιά
να
έχει σταματήσει να πονά
γύρισα και
είπα κοίτα μπροστά
πόσο εύκολο
είναι να το λες σε άλλους
είναι
δύσκολο όμως για έρωτες μεγάλους,
άλλο να
συμβουλεύεις κι άλλο να το ζεις
άλλο να
είσαι μόνος κι άλλο να μοιράζεσαι,
να νυχτώνει
και δράκους να φαντάζεσαι
εκείνους
που σε τρομάζουν σαν σκιές,
να έρχονται
δίπλα σου να σου ζητάνε την ζωή
αυτή που
άφησες να μην σ' ακολουθεί
ακόμα και
στα όνειρα να έχει σβηστεί
Κι ύστερα
όταν ξημέρωσε είδα τον ήλιο
να
τραγουδήσω στην ζωή που έχασα
που έζησα,
αλλά δεν κατάλαβα τι πέρασα,
που κοίταξα
τα πουλιά να πετούν
τον γαλάζιο
ουρανό να κεντούν
είδα μετά
την άνοιξη, να ζεσταίνει η γη
να ανθίζουν
οι ανεμώνες της ψυχής
να γεμίζει
το λυκαυγές της ζωής
τώρα έχω
κάτι να δω για να ζήσω
ίσως και να
έρθει η στιγμή να ξαναγαπήσω.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
