 |
Πρωινή λαδωμένη θάλασσα σε κοιτάζω
πόσα μυστικά έχεις να μου εκφράσεις
στο ακρογιάλι που σε κοιτώ και
φαντάζω
τι άραγε και να μου πεις δεν θα ξεχάσεις
Πόσες άραγε ψυχές όπως εγώ σε είδαν
καπετάνιοι, ναυτικοί γύριζαν τον κόσμο
κι όταν τα κύματα σαν γλώσσες βγαίναν
πόσες μάνες τους γιούς περίμεναν στο
μόλο
Πόσα κρύβεις στο πράσινο βαθύ σου
χρώμα
πλοία και τιτανικοί είναι 'κει κρυμμένοι
γοργόνα του Μεγαλέξανδρου ζει ακόμα
για τον Γενναίο στρατηλάτη είναι
θλιμμένη
Ναυαγοί και πειρατές παντού στα πέρατα
της θάλασσας που απλώνεται πέρα ως πέρα
τα βαθυγάλανα νερά διασχίζουν τα κύματα
Θεός ο Ποσειδώνας τρίαινα
και φοβέρα
Κι όταν έρχεται σούρουπο και ηλιοβασίλεμα
ο Ήλιος με το πορτοκαλί του φως σαν
χάδι,
φωτίζει τα νερά σου, μαγεύεις σαν ονείρεμα,
και στο λυκόφως του γιαλού έρχεται το
βράδυ
Νύχτωσε με τις σκέψεις μου,ήρθε το φεγγάρι
ολόγιομο σαν ασημικό στον ουρανό περνά
ξεπρόβαλλε μέσα από τη δική σου χάρη
πόσοι
έρωτες γεννήθηκαν, πάλι ξαναπερνά
Τούτα τα λόγια έγραψα για σένα θάλασσα
δεν ξέρω σαν απόψε που είμαι εδώ
αν μου είπες όλα τα μυστικά, και πόσα
ακόμα θα έρχομαι να σε αφουγκραστώ
Θάλασσα μάγισσα εσένα πάντα θα θαρρώ
το χρώμα του ουρανού καθρεπτίζεις
σαν πιάνει τρικυμία είσαι άγριο θεριό
σαν έχεις μπουνάτσες δεν με
φοβίζεις.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
