Το βράδυ αυτό σε φίλησα σ απόκρυφο σημείο
βελούδινο το σώμα σου, μετάξι η αφή σου
σ' αγγίζω τρυφερά σαν άνεμος στο
καρνάγιο
σαν φως του αυγερινού φέγγει η μορφή σου
Πως ένα απλό δωμάτιο γίνεται παράδεισος
μοναδικό στον κόσμο θέλημα του νου μου
που με
μάγεψε της νιότης σου η άβυσσος
μοναδική μου έννοια του
εαυτού μου
Δίπλα στο μαξιλάρι μου βλέπω τη μορφή
σου
πορσελάνη σμίλεψαν κι έγινες Αφροδίτη
λόγια επαίνους δεν θα πω για την
χάρη σου
θα σε σφίξω στην αγκάλη σαν σπουργίτι
Κι αν είδα αγγέλους εσύ είσαι κάτι
ξωτικό
όχι ουτοπία αλλά κάτι ρεαλιστικό αντάμα,
δεν φεύγεις απ' το όνειρο το μαγικό
είσαι κομμάτι του εαυτού μου συνάμα
Μοναδική του ανθρώπου στιγμή ο έρωτας
σαν κύμα που τον συναρπάζει πέρα ως πέρα
δένουν κορμιά κι ο θεός του πάθους
άρχοντας
σημαδεύει
τις ψυχές χαράζοντας η μέρα.
Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"
