ΠΡΩΙΝΟΣ ΚΑΦΕΣ ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ

"Πρωινός καφές με θέα την θάλασσα"

Πήρα την πένα κι άρχισα να γράφω....κάθομαι και πίνω τον καφέ μου αγναντεύοντας την θάλασσα ώρα 7 το πρωί.....προσπαθώ να μην ανοίγω το κινητό, άλλωστε αυτό το πρωινό ο ήλιος δεν καίει πια τόσο ... βλέπω την θάλασσα σε ένα σιγανό τραγούδι, βλέπω κάτι ξεχασμένες ψαρόβαρκες να βγαίνουν στο λιμάνι, χρώματα ανατολής ακόμα στο Αιγαίο, πρωινό κύμα στην θάλασσα ,το καλοκαίρι φεύγει, μένουν οι φωτογραφίες μας...μένουν οι αναμνήσεις μας...μένει η ανασύνταξη δυνάμεων για τον χειμώνα που αργεί ακόμα αλλά δεν θα μας ξεχάσει...έρχεται εκείνη την στιγμή ο σερβιτόρος....."έναν ελληνικό  διπλό  καφέ και ένα νερό εμφιαλωμένο" του λέω θέλω....καλοσυνάτος  πάντα στο ίδιο μέρος τον συναντώ κάθε πρωί, πρόσχαρος πάντα να εξυπηρετήσει τους πελάτες της καφετέριας....νιώθω να αδειάζουν οι σκέψεις μου, όλες αυτές οι μέρες των διακοπών περνάνε τόσο γρήγορα, χθες συνειδητοποίησα ότι ξέχασα αν έχουμε  Τρίτη ή Τετάρτη...καλό αυτό σκέφτηκα, άρχισα να χάνομαι στις σκέψεις μου....οι γλάροι κάθονται για λίγο στην ακτή περπατώντας στην άμμο απολαμβάνοντας το παιχνίδι του ήλιου με τα λιγοστά σύννεφα ,ίσως έρχονται τα μελτέμια του Αυγούστου...είναι κι εκείνες οι στιγμές που θέλεις μόνο δίπλα τον άνθρωπό  σου, δεν θες κανέναν άλλον, θέλεις να εκφράσεις λόγια και συναισθήματα που η δουλειά δεν σε άφησε να πεις...αυτά που τα σκεφτόσουν και νόμιζες ότι τα έλεγες ή εννοούνταν, πρέπει όλοι μας να ξέρουμε ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, οι σχέσεις δοκιμάζονται και ταλανίζονται μέσα στην αγριότητα της καθημερινότητας...ας δείχνουμε αυτό που αισθανόμαστε....ας αφήσουμε τα καλοκαιρινά βράδια στις παραλίες να μας παρασύρουν κάτω από τις αστροφεγγιές ...να νιώσουμε όπως όταν πρωτογνωριστήκαμε. Εκείνη την στιγμή λέω μέσα μου...θέλω λίγες μέρες διακοπές ακόμα...αλλά πόσο άπληστοι είμαστε πολλές φορές που γευόμαστε κι αυτές τις μέρες που μπορούμε να πάμε για διακοπές, ας μην ξεχνάμε ότι άλλοι δεν μπόρεσαν να πάνε καθόλου..έκανα μια ευχή να μπορέσουμε και του χρόνου να πάμε και κάποια στιγμή ακούω τη γνώριμη φωνή του σερβιτόρου: "Κύριε θα σηκωθείτε να στρώσουμε για το εστιατόριο?" είχε πάει η ώρα 12,30 το μεσημέρι και εγώ δεν κατάλαβα πως πέρασε....γέμισα όμως αρκετές σελίδες με σκέψεις και όμορφες εικόνες αποτυπωμένες στο χαρτί, πλήρωσα τον σερβιτόρο και έφυγα!!!