ΤΑ ΤΕΙΧΗ

Η γοητεία μας είναι είναι οι αντιθέσεις μας

οι απογοητεύσεις μας είναι οι φόβοι μας

η ελπίδα μας είναι η αισθητή διαφορά μας

τα θέλω μας είναι τα ψηλά τείχη μας.

Τα πιστεύω μας τα αποφάσισαν άλλοι

η ψυχή μας είναι όμως μία ακέραιη,

κάνε να ξημερώσει ο ήλιος να φανεί

έλα να σβήσει το μαύρο απ' την ψυχή

ας πάμε δυο βήματα εμπρός, κανένα πίσω,

μην ακούς του κόσμου τις φοβέρες

σβήσε τι σ' ενοχλεί τις νύχτες τις μαγεύτρες,

διάβασε μόνος σου το πεπρωμένο,

χτύπα την ρόδα της ζωής, το γραμμένο,

να σε δω ψηλά σαν τον λευκό τον αετό,

να κοιτάζεις προς την γη προς το γκρεμό,

που μπόρεσες κι έγινες αητός εκεί ψηλά,

κι απόφυγες τα βράχια τα κοφτερά.

Τώρα τα τείχη δεν σε πληγώνουν πια

μπόρεσες και πέταξες εκεί ψηλά

που ο νους του ανθρώπου ταξιδεύει

η πληγωμένη η καρδιά του αλαφραίνει.

 Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"