ΔΡΟΜΟΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ

                                                                                     

Σε δρόμο ατελείωτο αδειανό

βαδίζω με ψηλά το βλέμμα

έφτασε πάλι το δειλινό

κι ακόμα δεν υπάρχει τέρμα

Τα όνειρά μου έχω μαζί μου

εκείνα που θάρρεψα παιδί

τις ομορφιές της ζωής μου

και σένα αγαπημένη μου μαζί.

Εδώ που έφτασα δεν ξέρω

δεν ξέρω αν τα είδα όλα

υπάρχει κάτι να καταφέρω

να μην κάνω λίγα απ όλα

Σε κρατώ απ το χέρι σφιχτά

δεν θέλω να φοβάσαι

είναι τα όνειρα ψηλά

και θέλω ευτυχισμένη να σαι

Μην κουραστείς να με κρατάς

να περπατάς εδώ μαζί μου

σαν νεράιδα της νύχτας

στην μοναξιά την δική μου

Ματώνει το απόβραδο η ψυχή μου                                                                                     

αγάπα με όπως κι εγώ σ αγαπώ

θέλω να είσαι πάντα μαζί μου

στα όνειρά μου να καρδιοχτυπώ.  

 Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"

MΕ ΤΗΝ ΔΡΟΣΙΑ ΤΟΥ ΜΑΗ

      

     Με την δροσιά του Μάη στα μαλλιά σου

      από το  πρωί γυρνάς στην γειτονιά σου

      κι έναν ήλιο σαν χαμόγελο μεγάλο

      κι ένα σήμερα έγινε χθες  όπως κάθε άλλο

      κι αν το γιασεμί που με το άρωμά σου

      σκέπασες σαν άνεμος, περνά η αύρα σου,

      αφήνει κάτι από σένα λυγερή,

      είσαι όμορφη σαν την αυγή ,

      που φέρνει τα χρώματα στην πλάση

      κι ο ήλιος την μιλιά του έχει χάσει,

      στο πέρασμά σου όλα σκορπάνε

      και τα πουλιά παύουν να κελαηδάνε...

      κι είναι η περπατησιά σου ανάλαφρη

      σαν της θάλασσας αφρόπετρα   

      και του πελάγους το γαλανό      

      χρώμα των ματιών σου μοναδικό  

      έκφραση μούσας του έρωτα θεά 

      που συναρπάζει ότι από μένα χτυπά.  

     Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής" 

ENA ΤΑΓΚΟ

 Τις νότες του πιάνου

  ακούω και σωπαίνω

  ένα ταγκό προσμένω

  στο ήχο του βιολιού

  Κλεφτές ματιές ρίχνω

  σε σένα που γυρεύω

  κι αν απόψε σε μαγεύω

  τα βήματα σου δείχνω

  Ένα ταγκό χορεύω

  σαν από χθες να ξέρω

  με σένα που σε έχω

  μαγεία η στιγμή

  Ανάβω κεριά απόψε

  για ένα ταγκό σε θέλω

  τα βήματά σου κόψε

  στον ήχο του τσέλο

  Η νιότη σου πινέλο

  στον μαγεμένο νου

  είσαι μια οπτασία

  άγγιγμα  του μυαλού

  Ο ήχος του ταγκό     

  όνειρο η ευτυχία

  χίλια μου σ' αγαπώ

  μέσα στην μελωδία

  Ένα ταγκό χορεύω

  από  χθες το ξαναζώ

  άνεμος σαν χαζεύω

  τη νιότη σου επαινώ

  Το κορμί σου αγγίζω

  κάθε κίνηση ζωή

  έρωτας σαν αρχίζω

  χάδι ανάσα και φιλί

  Ένα ταγκό το βράδυ

  Αργεντίνικο χόρεψε

  φεγγάρι στο σκοτάδι

  η νιότη σου με μάγεψε.  

  Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"

  

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

     

    

     

     Πόσο γαλάζιο ουρανέ ορίζεις

     και το έχεις στην κατοχή σου

     και την θάλασσα αγκαλιάζεις

     με την αιθέρια μορφή σου.

     Σε κοιτώ και νιώθω ελεύθερος

     και τα πουλιά σε διασχίζουν

     είσαι το χάραμα αγγελιοφόρος

     και στο δειλινό γυρίζουν 

     Πόσο πορτοκαλί στο δείλι

     έχεις και μας το σκορπάς

     σαν φως άπλετο από καντήλι    

     που ατενίζει και γυαλοκοπάς

      Ήλιε μου δυνατέ το μεσημέρι  

      σχίζεις τον ουρανό μου

      ταξίδεψε με σ' άλλα μέρη

      να αντικρύσω τον κόσμο μου
     

       Ουρανέ μου μην συννεφιάσεις

       και μου βολοκοπάς την πλάση

       γιατί και μπόρα να πιάσεις

       πάλι ο ήλιος θα αχνογελάσει

Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"         

Η ΖΩΗ

                                                                                                            

                  Στην ζωή μην δειλιάσεις να ξεκινήσεις

            θα έρθει η στιγμή τον κόσμο ν' αντικρίσεις

            να δεις την ομορφιά του κόσμου

            και την αβάσταχτη σκληρότητά του ανθρώπου

            έρχεται η στιγμή που ο έρωτας θα φανεί

            μες στα μονοπάτια του θα σε σεργιανεί

            θα λυτρώσει το κορμί σου από τα πάθη

            και θα σε συνεπάρει με μια μεγάλη αγάπη 

            θα 'ρθει ο καιρός που η αγριότητα

            θα μπήξει τα νύχια στο κορμί χωρίς ταυτότητα

            κι όταν το καταλάβεις  ένα παγερό βράδυ

            ψάξε να βρεις δρόμο να ξεφύγεις σαν ζαρκάδι

           Στιγμή μην λυγίσεις, άνθρωπε δυνατέ

           εσύ που δάμασες θάλασσες και στεριές εαυτέ

           βρες την δύναμη να κόψεις τις μύτες των νυχιών

           χτύπα την σκληρότητα με το θάρρος των μυρμηγκιών  

           Κι αν σου κόψουν τα φτερά εδώ να είσαι

           στην πρώτη του αγώνα την γραμμή να μην πτοείσαι

           κι αν χύθηκε αίμα απ' τις πληγές

           ίσως έτσι να  επουλωθούν οι βαθιές ουλές.

           Δεν μπορείς να πετάξεις όπως πριν, δεν ανασαίνεις

           μπορεί μια νύχτα να νόμισες πως πεθαίνεις  

           να έπαψες να ονειρεύεσαι τα βράδια

           κι έχεις στον νου τον πόλεμο μες στα σκοτάδια

           Θα έρθει η βαρβαρότητα να σε ξεκάνει

           θα σε χτυπήσει με τα βέλη της να σε πεθάνει

           εκεί πρέπει να σηκωθείς να πολεμήσεις

           κι αν σου  τα πάρουν όλα, μην δακρύσεις .

           Τον Ήλιο τον αντίκρισες εδώ όταν γεννήθηκες

           την θάλασσα την αλμυρή εδώ την γεύτηκες.

           Εδώ η πατρίδα σου γέννησε το φώς της γνώσης

           τους Αρχαίους προγόνους δεν θα προδώσεις.

           Μην γυρίσεις πίσω το κεφάλι στην μάχη όταν πας

           γιατί δεν θα σε ακολουθούν οι "φίλοι" που αγαπάς

           κοίταξε μόνος στην πορεία σου να βαδίσεις

           ο δρόμος του πολέμου για γενναίους, με συγκινήσεις. 

           Κι όταν απ' τον πόλεμο αλώβητος περάσεις

           την μάνα που σε γέννησε σαν ήρωας να αγκαλιάσεις

           την ψάχνεις στην καρέκλα που  πάντα σε περίμενε

           δεν είναι πια εκεί, έφυγε, και δεν σε πρόλαβε.

                 

 Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"         

                                                                                            

                 

Η ΚΟΝΔΥΛΙΑ

            

                                                                                                

         Πάσχισα να γράψω στο χαρτί

       και να εκφράσω όσα δεν θα σου πω

       λόγια που σ αγγίζουν στην ψυχή

       να  κεντήσω με μελάνι το σ' αγαπώ

      

        Με μια κονδυλιά  σου εκφράζω

        όμορφους στίχους που με πνίγουν

        θέλω να κεντήσω και να βγάζω

        τα αισθήματα που σε κατέχουν

         Έχεις μάτια  που με παίζουν

         και με τρόπο με παρατηρείς

         σαν σε θαρρώ με κοιτάζουν

         κι έχεις μέσα σου το ναι, να πεις

          Τα μάτια σου τα φεγγάρια

          δεν έχω νου και βλέμμα

          λάμπουν στο φως με αστέρια

          και μου κόβουνε το αίμα

   

          Με αντίκρισες μονάχο μου

          με της πένας το μαγικό παλμό

          είσαι το πολύτιμο γραμμένο μου

          στου χαρτιού μου το  ρυθμό    

          Σ' αγκαλιάζω απόψε σαν να σαι                     

          η μούσα του μαγεμένου μου νου                   

          που την καρδιά μου καυχάσαι

          ότι την κατέκτησες όλη παντού.

   

Η ΨΥΧΗ

Κι αν απ' την πληγή μου τρέχει αίμα

μου έδωσες πισώπλατα την μαχαιριά

τρύπησες με την κόψη του την καρδιά,

κι  όμως δεν μαχαιρώνεται η ψυχή

αυτή που μου ξυπνάει τις μνήμες,

του αδίκου της προσμονής τις λίμνες

που θα πλημμυρίσουν τον τόπο.

Να μαχαιρώσεις το κορμί μπορείς,

κι αν ακόμα πάψει να ανασαίνει,

προσπάθησε να κομματιάσεις την ψυχή

με το μαχαίρι δεν πεθαίνει,

γίνεται αγέρας σαν αιθέρια μορφή

κι έρχεται στο όνειρο και σε πονεί

φωτιά και λάβρα να 'ναι η αρχή.

Δεν μαχαιρώνεται εύκολα η ψυχή

γίνεται σαν ατσάλι, σαν μαχαίρι

και χαρακώνει όποιον την μισεί

αιώνες τώρα δεν πεθαίνει

Γίνεται ελπίδα, άστρο την αυγή

σαν βραδιάζει αυτή θεριεύει

σαν ξωτικό την νύχτα  βασιλεύει.

Σαν νυχτώνει η ψυχή, το άδικο

το ψάχνει, να πάρει εκδίκηση ζητά         

σ' αυτούς που έδωσαν μαχαιριές  με αίμα

τρέχει και τιμωρεί σαν γίνεται ένα

με τον φονιά και τον σαλεύει

αλώνει το μυαλό σβήνει  την λογική

αργοσβήνει το σώμα, εκδίκηση ψυχρή.

Έτσι είναι η ψυχή αδάμαστη σαν άτι,

την μια παλεύει τα θεριά, την άλλη

γίνεται φονιάς σκοτώνει τους αδίκους,

παίρνει τον νου από τους ανθρώπους

γίνεται  νόμος και δικάζει τους αλόγους,

αυτούς που  το άδικο το έπραξαν,

όμως δεν ήξεραν ότι ψυχή δεν σκότωσαν.

       

Χρήστος Λ. Νταούλας από συλλογή "Ερώτων και Ψυχής"